Taal barrières, projectwerk en schaamteloosheid

Ijshockey is een van populairste vrijetijdsbestedingen van de Finse bevolking. Je zal het niet verwachten, maar op de tweede plaats komt een van de meest gênante, onaangename publieke vernederingen; karaoke. Dus wij besloten een karaokebar te gaan zoeken en als groep deze publieke vernedering aan te gaan met een hit van Britney Spears, welke hing af van het aanbod dat de karaokebar had. Na een rondje Sightseeing in het centrum kwamen wij een karaokebar tegen met de naam Erottaja. Wij legde onmiddellijk de link met een Erotische karaokebar. Erg interessant, maar stripkaraoke was niet iets waar we naar opzoek waren. Na schaterend gelach gingen wij opzoek naar een andere karaokebar. Eenmaal verder wandelend door dezelfde straat zagen wij meerdere borden met de naam Erottaja erop, zo ook een bord met Erottaja 110-115. Ofwel, het was de straatnaam…. Rechtsomkeer gingen wij weer terug naar de gelijknamige karaokebar en bij binnenkomst wisten we zeker dat het geen erotische karaokebar was. De bar kon wel wat sexyness gebruiken, maar één ding moet ik toegegeven; die Finnen nemen het geheel inderdaad erg serieus. Al fronsend zongen zij de meest emotionele liedjes van de Finse en Engelse taal. Plaatsvervangende schaamte want ze zongen het ook allemaal alleen en erg lelijk. Na een uur waren wij eindelijk aan de beurt met Oops I did it again van Britney Spears. Zo hard en lelijk als het maar kon hebben wij met een groep van 5 meiden gezongen. De Finnen waren er nogal van onder de indruk, maar niet op een positieve manier. Het was niet de bedoeling dat je al lachend en schreeuwend met een groep een of andere quilty pleasure zong. Sorry Finnen. Aangezien wij ons momentje gehad hadden en de Finnen weer verder gingen met hun serieuze emo muziek, hebben wij na dit schaamteloze moment met trots de bar verlaten. Buiten stond een rij tot aan het einde van de straat. De reden, I dont know…

Dat weekend hebben we ook een bezoek gebracht aan The Zoo Helsinki. Hoewel het weer niet mee zat was het toch leuk om te gaan omdat er een ice sculpture competition was i.v.m. het 125 jarig bestaan van de Zoo. De meeste dieren vertoonde zich met het rotweer niet buiten dus wij hebben ons kostelijk vermaakt in de reptielen- en tropenhuizen en kwamen alleen buiten voor de buffels, hertjes en ijs sculpturen. De Koreaantjes blijven dan toch heel schattig. De ooohh als ze een buffel, kameel, kip of vis zien blijft toch wel heel vermakelijk.

Op school gaat alles als vanouds. Projectwerk met studiegenoten waarmee je met sommige meteen een klik hebt en andere het bloed onder je nagels vandaan halen. Uiteraard heb ik wel voldoende geleerd de afgelopen twee en half jaar om deze medestudenten toch nog enigszins te kunnen complimenteren met dat beetje moeite die ze gestopt in het project. Ik moet wel uitkijken dat ik niet met elk project de contactpersoon en projectmanager wordt om weer alle touwtjes in handen te hebben (aldus feedback stage). Met een paar projecten heb ik dit goed weten te voorkomen en met andere projecten werd het democratisch besloten dat ik het werd dus daar kon ik vrij weinig aan doen (ik weet dat het door mijn haantje de voorste gedrag kwam dat andere denken geef haar die rol maar, ik ben nog in ontkenning).

Mijn eerste nare momentje heb ik inmiddels ook al meegemaakt. Tijdens de les Organizational communication, hoe ironisch, had een taal barrière er voor gezorgd dat ik het gevoel had ik in een ander land zat met allemaal vreemden. We moesten een gezamenlijke opdracht doen in een groep van vijf mensen. Ik zat met alleen maar Finnen. Over het algemeen mag ik Finse bevolking wel, ze zijn erg informeel en vriendelijk alleen niet heel open. Maar deze Finnen hadden besloten dat ze de opdracht in het Fins gingen bespreken. Waarop ik zei op mijn altijd charmante lachende manier ‘’Guys, I wish I could but I dont speak Finnish haha!’’ Ze waren niet erg gecharmeerd van mij en gingen weer verder in het Fins. Na drie minuten luisteren en wel geteld 10 seconden een rotgevoel hebben kwam de ''fuck you, dan niet'' bitch in me naar boven. Ik draaide me om en ben alleen de opdracht gaan maken. Eén van de Finnen begreep de boodschap en kwam in het Engels uitleggen wat ze net besproken hadden. De positieve kanten zijn, het is het eerste rotmomentje in ruim vier weken, het duurde maar 10 seconden en ik ken weer een nieuwe Fin.

Binnen de groep exchange students voelen veel dingen toch hetzelfde als thuis. Je appartementgenootjes zijn je familie en daar buiten zijn er studenten die je graag mag en andere wat minder. Wie dat zijn bespreek je met je appartmentgenootjes. In de huiskamer in je pyjama met je yoghertje bespreek je waarom dat ene meisje zo een bitch is en we die andere weer moeten uitnodigen want het was zo gezellig. Toch mis ik wel de gesprekken met de mensen die mij goed kennen. Die kopjes thee en etentjes zijn dan toch anders. Facetimen, skypen en berichtjes sturen is dan toch niet hetzelfde. Ik weet wel dat ik niet snel permanent in het buitenland zal wonen want dan zal ik wel heimwee krijgen. Ik heb nu geen heimwee en zal dat denk ik ook niet krijgen, maar dat heeft wel te maken met het idee dat ik ook weer terug ga en daarom moet genieten van de tijd dat ik hier ben. Tot nu toe gaat dat genieten erg goed.

Vasta ensi viikolla!